In dit blog ga ik in op een vraag die bij velen boven komt als zij hun partner hebben verloren: wanneer ga je als weduwe of weduwnaar weer daten? Het antwoord is niet zo simpel als je misschien denkt. Zo maakt het verschil of je je partner plotseling hebt verloren of na een ziekbed.
Wanneer komt het moment dat je zélf
weer een partner wilt vinden?
Bij een plotseling overlijden ben je niet voorbereid op het afscheid en heb je veelal even tijd nodig voordat je nieuwe situatie helemaal tot je doordringt. Er is onverwachts veel te regelen en dat neemt in die eerste periode de meeste tijd in beslag. Je leeft in die periode grotendeels op de automatische piloot en velen hebben pas na een paar maanden echt in de gaten dat ze nu alleen zijn.
Als je partner na een ziekbed overlijdt, heb je vaak al in de laatste weken of maanden met elkaar over de te regelen zaken gesproken en soms ook al over het leven na het overlijden. Natuurlijk heb ook jij tijd nodig om het wegvallen van je partner te verwerken, maar doordat je mentaal enigszins voorbereid bent, doorloop je dat proces naar verhouding wellicht wat sneller.
Uit mijn eigen ervaring en uit de coachingsgesprekken weet ik dat het alleen thuis komen na een werkdag, een feestje of een avond bij vrienden het moeilijkst wordt gevonden. Je wilt je belevenissen met iemand kunnen delen en erover kunnen napraten. Ook het alleen gaan slapen en weer opstaan zijn momenten waarop je mist wat je zo fijn hebt gevonden. Door dat soort momenten ontstaat vroeg of laat het verlangen om toch weer een nieuwe partner te vinden.
Wanneer vindt je omgeving dat je weer een partner ‘mag’ vinden?
Dát is een hele andere vraag! Je (kinderen en) familie, vrienden en collega’s maken namelijk een heel ander rouwproces door dan jij. Zij zien jou je leven weer oppakken en als je weer een beetje een ritme hebt gevonden, vinden ze al snel dat je je ‘er goed doorheen slaat’. Dat is nog iets heel anders dan het zich voor kunnen stellen dat je weer een partner zou ontmoeten. Daarbij uiten ze ook regelmatig een oordeel als: ‘het is te vroeg, het hoort nog niet, denk aan de kinderen, etc.’ Vrij vaak duidt zo’n opmerking op het feit dat de persoon die dat zegt nog niet kan wennen aan (of gedacht heeft aan) het idee dat jij een nieuwe partner zult vinden. Maar natuurlijk zijn er ook genoeg voorbeelden van familieleden en vrienden die zich in jouw situatie kunnen verplaatsen en zich open willen stellen om er met je over te praten en met je mee te leven als je iemand gaat ontmoeten.
Jouw periode
Je zult dus begrijpen dat een exact aantal weken of maanden, wellicht jaren, niet is aan te geven. Als het voor jou goed voelt, is het jouw moment om je open te stellen en misschien ook actief te gaan rondkijken. Dat je nog genoeg keren zult denken ‘doe ik hier goed aan?, wil ik dit al?’ hoort bij het hele proces.
Je vergemakkelijkt het voor jezelf en de mensen om je heen door zo duidelijk mogelijk aan te geven hoe je je voelt en waar je staat in jouw verwerkingsproces (en straks je ontmoetingsproces). Je biedt je familie en vrienden daarmee de kans om stap voor stap mee te groeien naar de ontmoeting van je nieuwe partner en stelt ze niet plotseling voor een voldongen feit.
Je kinderen en naaste vrienden kunnen je in die nieuwe fase van je rouwproces steunen door je te vertellen wat zij zien gebeuren. Soms heb je zelf niet precies in de gaten of je nu echt al aan een relatie toe bent of vlucht voor de eenzaamheid. Zij kunnen je met wat voorbeelden dan duidelijk maken hoe zij je zien functioneren. Het is goed om daarnaar te luisteren en je af te vragen hoe het komt dat zij dat zo zien. Soms geeft het aanleiding om een pas op de plaats te maken, soms kun je ze -door over je gevoel te vertellen- meer begrip laten krijgen voor jouw volgende stap. Hoe het ook zij, het is vooral belangrijk dat je je eigen pad blijft kiezen.
Wedden dat je zult ervaren dat het ook wel weer heel leuk is om deze nieuwe fase met anderen te delen?
Wil je met me sparren over jouw moment, hoe je je erbij voelt en/of wil je weten hoe je het daten het beste kunt aanpakken? Kies dan voor een online coachingsgesprek of een live gesprek bij mij op kantoor, deelname aan een datingcoachingsprogramma zodat je het niet alleen hoeft te doen of voor een gratis strategie-gesprek om de keuze te maken die het beste bij je past.
Bestaat er ook een datingsite speciaal voor weduwnaars en weduwen?
Ander zou die misschien opgericht moeten worden?
Louise, voor zover mij bekend is, bestaat er nu geen datingsite meer speciaal voor weduwen en weduwnaars. Overigens is dat misschien ook niet nodig. Je kunt bij D-Date onder andere zoeken op trefwoord. Ik ken diverse mensen die elkaar gevonden hebben door als trefwoord ‘weduwe’ of ‘weduwnaar’ in te vullen. Zo kun je toch een gelijkgestemde vinden en heb je de voordelen van een groter bestand waarin je kunt zoeken.
Ik ben ook op zoek naar een site waar ik kan afspreken met weduwe’s danwel weduwnaars. Om voor het eerst weer eens iets af te spreken lijkt het mij het veiligst met je lotgenoten om te gaan. Zij begrijpen als geen ander je gevoelens en angsten die hiermee te maken hebben.
Ik ben sinds 3 jaar weduwe en zou graag weer iemand ontmoeten.
Een vriendin van mij is in contact gekomen met een aantal weduwnaars via een relatiebemiddelingsbureau. Het heet Relatie Totaal volgens mij. Zij is weer erg gelukkig nu. Ik ben er over aan het nadenken om het ook te doen. Wel een grote stap maar zo schiet het ook niet op.
ik ben al bijna 8 jaar alleen weduwe omdat ik zelf nog jong ben 50jaar zou ik het toch leuk vinden om iemand weer te ontmoeten die ook zo jong al veel heeft meegemaakt waar kan ik terecht
@ Mevrouw Huizer-Gros: als ik het goed begrijp wilt u weten waar u singles kunt ontmoeten die in een vergelijkbare situatie verkeren. Naar mijn weten is daar geen specifieke site voor, maar bij mijn datingsite (www.d-date.nl) staan meerdere jongere weduwnaren ingeschreven. U kunt op de site naast het zoeken op leeftijd en het geslacht toevoegen op welk trefwoord u zoekt. Als u daar weduwnaar invult, krijgt u de deelnemers getoond die in die leeftijdsgroep in hun profieltekst het woord weduwnaar hebben staan. Wellicht dat dit de ingang is die u zoekt? Mailt u me anders gerust of komt u op de D-Date site op de chat, zodat ik u persoonlijk te woord kan staan.
Ook ik ben op zoek naar contacten met jonge weduwnaren/weduwes. Ik ben 36 en heb een jong, nog thuiswonend kind. Wie o wie kan mij vertellen hoe ik in contact kom met leeftijds/ lot genoten
Ben sinds twee weken weduwnaar en probeer maar iets, moetmijn ei kwijt
Ook ik probeer maar iets, mis mijn maatje, vriendin iemand om mee te praten, te lachen en leuke dingen te doen, kortom wat nu.
trevor
Er is voor jongere weduwen en weduwnaren een site:
http://www.jjpv.nl/
Voor rouwbegeleiding zijn er ook twee sites die zich daarop richten:
http://www.verliesverwerken.nl/literatuur/volwassenen.php#partner
en
http://www.kubler-ross.nl/?Welkom
ben sinds enige weken weduwnaar, ik ben 38 jaar en mis mijn vrouw vreselijk, ik hield veel van haar en we hebben twee dochtertjes van 8 en 6 jaar, daar moet ik voor door maar hoe kun je in vredesnaam door met je leven na zo,n gemis.
Simme, bedankt voor je reactie. Je verdriet en het gemis zijn heel begrijpelijk. Ik stuur je per mail een persoonlijke reactie. Je zou misschien even kunnen kijken op de site Jong Je Partner verloren (http://www.jjpv.nl/index.php?option=com_frontpage&Itemid=46) Wellicht dat het praten met lotgenoten je kan helpen. Ik wens je kracht en sterkte.
JJPV- forum voor jonge mensen die hun partner zijn verloren
Ik zag de vermelding van de site http://www.jjpv.nl al een paar x voorbij komen in een antwoord, maar ik wil jullie er graag nog op wijzen.
Ik ondervind erg veel steun aan dit forum. De eerste weken/maanden na het overlijden van mijn partner alleen al ter tijdverdrijf, herkenning (weten dat wat je voelt niet betekend dat je gek bent geworden) en samen dragen (kan soms toch de pijn/eenzaamheid een heel klein beetje verlichten).
Het forum is een gesloten forum, je moet je dus registeren door je aan te melden en enkele dagen daarna kun je het forum op. Dit geeft ook enig gevoel van veiligheid omdat men de teksten van buiten af niet kan lezen (dit is afgeschermd).
Op de site is er een forum, met onderdelen zoals bijv. praktische tips, deel je verhaal, uitjes- en bijeenkomsten, boekentips, etc.
Ook is er gelegenheid tot het bijhouden van een blog. Ik doe dit zelf ook en ervaar dat als zeer helend.
Daarnaast is er ook een chatbox en daar is zowat ook dag- en nacht wel iemand aanwezig. Als je dus echt superdiep in de put zit vind je daar altijd mensen die echt percies begrijpen wat je voelt.
Ook is het mogelijk om naar een van de lotgenotendagen te komen, ik heb er zelf een aantal lieve vrienden aan overgehouden en wij hebben samen aan een half woord genoeg.
De gemiddelde leeftijd van mensen op dit forum is denk ik ong. 30-45 jaar, maar iedereen van ong. 18-60 kan zich hier aanmelden.
Er zijn naar verhouding iets meer vrouwen dan mannen, maar gelukkig ook steeds meer mannen die zich hier vertrouwd voelen om hun emoties te laten zien (iets wat ze misschien in hun omgeving niet goed kunnen).
En zeker ong. 40% van de overleden partners is aan kanker overleden.
Dit forum is voor mij een lichtje in de duisternis geweest en ik hoop dat jullie hier ook de steun vinden die jullie zo ontzettend hard nodig hebben.
Liefs,
Doortje
Zoeken en nog eens zoeken! Ik ben een man van 40 jaar en ben mijn vrouw verloren in juli van dit jaar het is allemaal nog vers. Het gemis lijkt groter te worden iedere dag weer. Wilde ik even kwijt.
Martin, bedankt voor je reactie. Zoeken naar het nieuwe ritme in je leven, lijkt in het begin inderdaad een oneindige opgave. Na verloop van tijd wordt het ‘vinden’. Vinden van mooie herinneringen, vinden van een nieuw ritme, vinden van (nieuwe) mensen om je heen die je helpen jezelf weer op je benen te zetten. Je krijgt dan weer zicht op een nieuwe toekomst, in welke vorm dan ook. Ik reageer ook nog even persoonlijk per mail. Sterkte gewenst!
Veel weduwnaren en weduwen, beseffen niet wat het voor een nieuwe partner betekent, om een relatie met iemand te hebben die zijn dierbare verloren is. Je bent en blijft altijd nummer 2 al wordt dat niet benoemd, ombewust weet je dat als zijn vrouw/haar man niet was overleden, je nooit een relatie met hem/haar zou hebben gekregen. De omgeving zoals familie vrienden enz. vinden je alleen maar goed om hem/haar te troosten, je doet het toch nooit goed. Na een voor mij verdrietige relatie met een weduwnaar, waarin ik alles heb gegeven, heb ik besloten dat ik nooit meer een weduwnaar wil
Ik ben weduwnaar zo als ik het mag zeggen ookal ben ik pas 23. Mijn vriendin is plots overleden.
We hadden net een appartement gekocht dat nu nog in aanbouw is.We waren al druk met de kinderwens.
Hoe moet je verder en waar sta je nu op de wereldbol.
Je toekomst is weggeslagen.
De ene dag voel je je goed maar 1 ding en je bent weer terug bij af.
Niet weten wat je wil en hoe je toekomst er nu uit zal zien.
Je leeft op de automatische piloot en wacht op hoe je je leven weer zal oppakken.
GEEN IDEE
Beste Chiel, Je verhaal maakt diepe indruk. Vooral omdat je al op zo’n jonge leeftijd het verlies van je partner moet ervaren. Uit ervaring weet ik dat het tijd kost om het verlies een plek te geven. Na de fase van op de automatische piloot leven, komen er langzamerhand toch dagen waarop je merkt dat je ook aandacht kan geven aan dingen die naar een nieuwe toekomst leiden. Ik mail je nog even met een persoonlijke tip. Veel sterkte gewenst!
Beste lotgenoten ,ik ben Ron 43 jaar
ik ben sinds 8 maanden weduwnaar samen met mijn zoontje van 2 ik ben mijn lieve vrouw Moniek [40]verloren aan longkanker.weet niet zogoed hoe ik nu verder moet als alleenstaande vader… en dan die pijn elke dag weer .ik zou graag in contact komen met mensen die in het zelfde schuitje zitten wie kunnen we elkaar helpen ..groetjes Ron .
Dag Anna, Wat naar voor je dat je nog niet het gevoel hebt dat je verdriet anders wordt. Je zou eens naar de onderstaande twee sites kunnen gaan:
http://www.verliesverwerken.nl/literatuur/volwassenen.php#partner
en
http://www.kubler-ross.nl/ Wellicht dat je daar een lotgenoten-groep treft die je aanspreekt.
En je zou een persoonlijk telefonisch consult met mij kunnen aanvragen.
Sterkte gewenst!
ben al bijna 5jaar weduwe
ben 56,heb nog een zoon van 15
kan het gemis wel een plek geven
maar lijkt wel of het niet minder wordtmet wie kan ik ervaringen delen
anna leenders
Ik ben mijn partner onverwacht verloren, afgelopen november 2010. Hij ging hardlopen en heeft een hartstilstand gekregen , reanimeerd en vervolgens aan een herseninfarct overleden. Hij was 51 jaar…laat me achter met veel problemen op finfncieel gebied en ook met mijn oudste zoon die psychische problemen heeft…ik vind het erg veel om ook nog aan rouwen toe te komen…alles is anders en leef momenteel op drijfzand, omdat er nog zoveel in orde gemaakt moet worden….20 november is mijn leven compleet overhoop gehaald, voel me gesteund door vrienden, maar ben zo alleen, na 30 jaar samen…ik mis hem enorm! Pffff hoop dat het minder wordt en dat ik weer levensvreugde ga voelen. Dat is nu nog niet zo….Heb 3 zonen en daar ga ik voor verder, maar moet nu op mijn energie..je wordt ook een alleenstaande moeder. Wilde dit even kwijt…
Mariejanne
Beste Mariejanne,
Wat komt er veel op je af na een plotseling overlijden, he? Het is zo’n stortvloed dat je in die beginperiode inderdaad op de automatische piloot functioneert en aan rouwen nog niet toekomt. Het klinkt voor jou nu nog ver weg, maar er komt echt een moment dat die eerste roes voorbij is en je aan jezelf, je verdriet aandacht kunt besteden. Daarna komt de fase waarin je leven weer een nieuw ritme krijgt waaraan je gaat wennen en waarin je rust vindt.
Mocht je daar behoefte aan hebben kun je altijd nog eens klikken op de links naar de lotgenotenverenigingen, het programma nog eens luisteren of mijn boek lezen. Maar geef jezelf eerst even tijd. Het lijkt nu dat het al lang duurt, toch is het nog geen twee maanden geleden.
Ik wens je veel sterkte!
Hartelijke groet,
Denise Janmaat
tja, ik ben mijn man in augustus verloren, er was niets aan de hand en ik had lekker geslapen en zag in de ochtend dat hij niet naast me lag ik liep naar beneden en daar lag hij dood op de bank hij was al helemaal koud.
Hij was net 50 en ik ook bijna 30 jaar getrouwd en niet ziek. ik was eerst echt boos op hem maar het is gek dit went ook.
heb 2 kids die lief zijn en ik heb besloten om nog veel plezier te hebben van mijn leven.
anja
Anja, fijn dat je hebt gereageerd. Het is verdrietig om zo jong en onverwachts je man te verliezen. Je beslissing om nog veel plezier te hebben in je leven is een keuze die jou en je kinderen met een mooie herinnering in jullie hart verder kan laten gaan. Je zult merken dat je in de komende maanden weer een nieuw ritme gaat vinden. Ik wens jou en je kids veel moois.
ik heb een sinds een half jaar een relatie met ee namn die weduwnaar is , op dat moment pas 9 maanden.
door open over zijn vrouw te praten en de moeder van zijn 3 kids
gaat onze relatie goed, we hebben ook wel eens een dip, doordat hij nog aan t rouwen is en zijn vrouw heel erg mist.ik geef hem hiervoor alle ruimte…………..en respecteer zijn tempo waarin onze relatie gaat.we hebben heel veel geluk dat onze kinderen het heel goed met elkaar kunnen vinden. door goed praten en wederzijds respect en zijn vrouw door verhalen er bij betrekken is het voor de kinderen ook fijn, ze weten dat hun moeder niet ‘dood”gezwegen wordt
het is niet altijd even makkelijk….maar zeker de moeite waard!!!!!
Mooi, Monique, dat jullie zo jezelf en elkaar alle rust en ruimte geven om te groeien naar júllie relatie. Het is inderdaad van belang om ruimte te geven aan de overleden partner, zodat het loslaten door de achtergebleven partner in zijn/haar eigen ritme gebeurt. Overhaasten heeft geen zin; dat levert later meer problemen op. Fijn ook dat jullie kinderen zo goed matchen. Geniet van elkaar; jullie wacht hopelijk een lange, gelukkige, gezamenlijke toekomst! Het is jullie meer dan gegund!
Ik ben nu 14 maanden verder,en mis mn allesie nog elke dag zo verschrikkelijk,We hadden het zo fijn met elkaar en leefden nog op de roze wolk,We konden nog wel zijn wens vervullen om te trouwen in het zieken huis,3 weken daarna moest mn kanjer de handdoek in de ring gooien,want tegen deze ziekte is niet te vechten.Mn mannetje mocht maar 42 jaar en 5 dagen oud worden,Kan er nog steeds niet mee omgaan
Bedankt voor je reactie, Wilma. Het is goed om het verlies dat jou is overkomen af en toe op te schrijven met alle gevoelens die je er op dat moment bij hebt. Daarmee kom je langzamerhand in de volgende fase van je rouwproces en kun je uiteindelijk je leven weer richting geven. Ik wens je daarbij veel sterkte.
Denise Janmaat
Ik wil even reageren op Anna,ben zelf ruim 6 jaar
weduwe en Cees was 54 maar het gemis voelt heel kort , ons eerste kleinkindje werdt net geboren,dus deoudste vader,twee kinderen thuis ,de een de havo gehaald en de ander begonnen met H.B.O.erg moeilijk we gingen samen overal naar toe,sporten van de kinderen ook,dus gemis is dan zo groot,maar voel nu een opening om wat leuks te doen,en verlang ook wel naar samen gezellig eten,met een maatje
maar ik bedoel er staat geen tijd voor,ga je eigen weg en dan komt alles goed,
groetjes Rianne van der Poel
er een opening komt voor een maatje,
Even de andere kant van het verhaal. Ik heb namelijk nu twee maanden een relatie met een weduwe (hierna X) met 3 kids onder de 16 jaar; ikzelf ben gewoon single. Ik heb X eind december vorig jaar leren kennen op een dansfeest en het grappige is dat we beiden niet op zoek waren. Ik was het consumptieve karakter van internetdating beu en X had een halfjaar geleden haar man plots verloren en vond dat het na een halfjaar rouwen weer tijd was om weer eens wat leuks te doen. Na enige mailtjes over en weer sloeg de vonk over. Al snel kwam ik bij X thuis, maakte ik kennis met haar kids en bleef ik – mede vanwege de afstand tussen onze woonplaatsen – weekenden achter elkaar daar slapen. Met de kinderen klikte het uitermate goed, maar al snel bleek dat twee van hen – hoe goed ze het ook met me konden vinden – het er toch moeilijk mee hadden dat hun moeder met mij (een andere man) bij haar thuis knuffelde en met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid op de slaapkamer met mij de liefde bedreef. We vonden allebei dat het ook allemaal iets te snel ging (maar het voelde en voelt tussen ons zo goed), met name voor de kids. De kids gaven ook aan dat moeder opeens minder tijd voor hen had en anders was als ik er was en ik begon me op mijn beurt regelmatig te voelen alsof ik er voor spek en bonen bij zat, omdat we zelden alleen waren en de kids de aandacht van hun moeder vaak opeisten. De omgeving (waaronder zelfs enkelen uit de schoonfamilie) reageerde wonderwel zeer positief, mede omdat ik me ervoor openstelde om haar familie/vrienden te leren kennen en men mij direct mocht en dus “goedkeurde”. Wel werd X erop geattendeerd dat we het misschien toch wat rustiger aan moeten doen, omwille van de kinderen. Een van de kids gaf zelf aan geen moeite te hebben met mij, maar wel met de situatie. Foto’s op Facebook, waarop X met mij verliefd op staan, werd twee kids en daarom X zelf een beetje te veel van het goede. Typisch is dat X noch op Facebook, noch op andere social media durft aan te geven in haar profiel dat ze een relatie (met mij) heeft, terwijl we allebei uitdrukkelijk wel van mening zijn dat we een relatie hebben en serieus zijn. X zegt dat nog niet te willen doen, omdat ze bang is voor hoe de omgeving daarop reageert (ook al weet de omgeving het feitelijk al). X draagt ook nog steeds de naam van haar overleden man gevolgd door haar meisjesnaam. Dat doet ze niet voor zichzelf, maar voor haar kids en haar schoonfamilie. Ik heb daar wel begrip voor, maar vraag me af wanneer ze er wel openlijk voor uit durft te komen. We hebben besloten om voortaan meer bij mij af te spreken om de kids te ontzien. We zijn gek op elkaar, maar het is en het blijft een uitdaging.
Beste Sjef,
Jouw verhaal laat inderdaad zien dat het tempo waarin je de relatie met elkaar kunt opbouwen, niet altijd gelijkloopt met de omgeving. Dat levert soms gemengde gevoelens op en vraagt van jezelf om je iets meer weg te cijferen dan je in een ‘normale’ situatie zou doen.
Voor X is het ook manoevreren op de evenwichtsbalk. Foto’s van jullie samen plaatsen op Facebook, is nog een tussenstap. Het schriftelijk vastleggen (ook al is het op Facebook) dat jullie een relatie hebben, vraagt toch net nog iets meer. Dat kan namelijk ook weer een reactie van de omgeving (kids en familie) opleveren, want daarmee sluit je ‘officieel’ weer een periode af.
Het zal voor de kids allicht schelen dat jullie bij jou thuis samen slapen, doch weekenden bij jou verblijven, zou voor hen weleens even moeilijk kunnen zijn. Ook dan is hun moeder niet bij hen en zullen ze -gezien hun leeftijd- de aanwezigheid van de enig overgebleven ouder missen. Hoe moeilijk het voor jullie wellicht ook is omdat jullie gek op elkaar zijn, daarin een tussenweg zoeken, blijft belangrijk.
Daarnaast kan het voor X makkelijker worden als zij de kinderen op vele verschillende manieren laat blijken dat hun vader niet vergeten wordt en dat jij geen plaatsvervanger bent. In jou vindt zij vermoedelijk (ook) andere eigenschappen, kwaliteiten en talenten dan in haar overleden partner. Het kan helpen om de eigenheid van hun vader regelmatig te benadrukken en hen te laten voelen dat jij bij haar een andere plek inneemt, net zoals hun vader zijn plek heeft.
Tot slot is het belangrijk dat X haar kinderen laat voelen dat zij nummer 1 blijven, altijd op haar kunnen rekenen en terugvallen. Er mag ook blijken dat zij het moeilijk vindt om alleen te zijn en alle verantwoording en zorg alleen te dragen. Door hen te laten voelen dat het met elkaar ook weer leuk is omdát zij weer haar gevoelens en zorgen met iemand kan delen, zal hen dan ook duidelijk worden. Het wordt jullie dan vanzelf gaandeweg steeds meer gegund dat jullie samen gelukkig zijn.
Veel geluk gewenst!
Denise Janmaat
Hallo
Ik wil ook iets kwijt ik ben sinds 6 maanden weduwe een kennis die ik 5 jaar ken heeft gezegd dat die gevoelen voor mij heeft en hij is vrijgezel een lieve man waar ik goed mee kan praten en nu zijn wij verliefd geworden ik heb tegen de kinderen gezegd dat wij gevoelens voor elkaar hebben maar de. Kinderen vinden het te vroeg.we doen leuke dingen dansen eten lachen in het weekend mijn dochters controleren mij of ik bij ie pers ben. Ik voel mij verraden net of ik geen plezier meer mag hebben en thuis moet zitten elke keer moet ik tegen mijn dochter verantwoorde waar ik het weekend ben.wat moet ik hier mee ze wonen niet meer thuis maar houden me wel in de gaten. Ze zeggen mam ga therapie zoeken want je zit in de rouw.mijn man was lang ziek ik heb hem verzorgt maar ik ben mijn man niet vergeten ik denk nu ga ik leven maar dat mag niet van mijn dochters. Ik zit in z’n achtbaan maar de relatie voelt heel goed en hij maak mij aan het lachen en als ik wil huilen voel ik een arm om mij heen. Ik denk ga de relatie verbreken voor mijn dochters om rust te krijgen in huis.
Beste Maureen,
Je zou jezelf tekort doen als je een fijne relatie zou verbreken omdat je dochters er nog niet mee om kunnen gaan.
Als kinderen niet meer thuis wonen, komt deze reactie vaker voor. Zij zijn immers niet zo vaak getuige van de vele momenten waarop jij het moeilijk hebt, je eenzaam voelt etc. En ze maken ook het groeiproces van jou en je vriend niet van nabij mij. Daardoor kan het hen overweldigen. Gecombineerd met de verwerken van hun eigen verdriet, komt zo’n reactie als zij laten zien vaker voor.
Je zou in open gesprekken met je dochters aan hen kunnen uitleggen hoe je je voelt na de verzorging en het overlijden van je man. En kunnen aangeven waar jij nu behoefte aan hebt. Vanzelfsprekend is het van belang dat je hen aangeeft dat je man nooit vergeten wordt. Mocht je zo’n gesprek eerst eens willen voorbespreken met me, zodat je je daarop beter voorbereid voelt, dan zou je kunnen overwegen een persoonlijk coachingsgesprek met me af te spreken. We kunnen dan via Skype of telefonisch met elkaar spreken en je ontvangt na afloop de opname van het gesprek, zodat je dat nog eens rustig kunt terugluisteren. Het kan je enorm helpen om toch je hart te kunnen volgen, zonder het contact met je dochters te verliezen.
Ik wens jou en je vriend toe dat jullie samen gelukkig kunnen worden!
Denise Janmaat