Uit de reacties op deel 1 van dit blog blijkt dat dit onderwerp vele singles bezighoudt. Het is ook best lastig. Het is logisch dat je het fijn zou vinden als je partner bepaalde eigenschappen en karaktertrekken heeft, dat je een voor jou aantrekkelijke uitstraling leuk zou vinden om in hem of haar aan te treffen.
De vraag is of die wensen, verwachtingen, eisen je helpen bij het vinden van je partner. Dat doen ze meestal alleen als je er flexibel mee om kunt gaan. Met wensen lukt dat nog, met verwachtingen en eisen wordt dat veelal al lastiger.
Het stellen van eisen kan een opmaat zijn voor de verhoudingen binnen de relatie. Het kan zo zijn dat de 'eisensteller' een type is dat meer vraagt dan geeft; er ontstaat soms ongemerkt een machtsverhouding. Het is goed in de beginfase van de relatie te onderzoeken of en hoe dit in jouw relatie voorkomt. Soms ook zorgt het stellen van eisen voor 'voorwaardelijkheid' in de relatie ("als jij dit, dan doe ik dat"), waarbij niet iedereen zich comfortabel voelt. Van het eisen stellen kan een beperkend gevoel uitgaan voor de ander, waardoor de drang naar vrijheid of een latent aanwezige bindingsangst versterkt wordt.
Degene die verwachtingen heeft, loopt het risico daarin teleurgesteld te worden. Zeker als hij of zij het lastig vindt daarover duidelijk te communiceren. Als de ander moet aanvoelen wat de verwachtingen van de partner zijn, kan dit leiden tot 'ruis op de lijn' met onbegrip en een ontwrichte relatie als gevolg. Vraag is ook in welke mate je iets van de ander mag verwachten, hetgeen dwingender is dan wensen.
Bij het vinden van je partner helpt het als je in staat bent te ontdekken waarmee de ander je verrast, boeit, aanspreekt, intrigeert, etc. Op het moment dat je die kanten van je partner ontdekt, kom je samen in een flow die daarop focust. De behoefte om te eisen en te verwachten neemt dan vanzelf af. Noem het 'de klik gevonden hebben', waarmee alle zaken die 'controle' wenselijk of noodzakelijk maken (eisen en verwachtingen) naar de achtergrond verdwijnen.